Vrijwilligerswerk Townships

Hello!

Tijd voor een update! Ben de laatste tijd hard aan het studeren voor mijn twee herkansingen vandaar dat ik niet zoveel verhaaltjes meer plaats. Anyway, dat betekent niet dat ik niks meemaak buiten mijn studeren om dus ik moet weer even wat kwijt;) Daarbij krijg ik allemaal emails met de vraag of ik weer iets wil schrijven. En ja mensen: ik leef nog;)! Dus ben maar wat vroeger opgestaan vandaag zodat ik jullie weer kan verblijden met avonturen voor een goed begin van een stagedag, voor mensen die op het werk even niks te doen hebben of mensen die gewoonweg heel erg geïnteresseerd zijn;)!

Zoals jullie weten heb ik, na de meting met Frank (docent Hogeschool Zuyd die hier woont), geregeld dat ik vrijwilligerswerk kan gaan doen. Stephanie en ik zijn dinsdagavond samen met een collega, genaamd Babalo, van Pick n Pay naar de township ‘Delft’ geweest om te zien wat we kunnen doen. Het was de meest indrukwekkende avond van de tijd dat ik hier in Zuid-Afrika ben. Dit was ook de eerste keer dat ik überhaupt in een township terecht ben gekomen. Je weet niet wat op je afkomt als je daar naar binnen rijdt. Je ziet alleen maar gekleurde plaggenhutten, veel rommel naast de weg, kinderen van een jaar of 2 die zonder toezicht naast hoofdwegen spelen en gewoon heel veel armoede. Ook zie je links en rechts provisorische winkeltjes waar de mensen van alles proberen te verkopen, zoals groenten en fruit maar ook bijvoorbeeld schapenhoofden. Het gevoel dat het je geeft om daar rond te rijden is onbeschrijfelijk.

Ik heb de auto geparkeerd in het speeltuintje naast de bunker waart les werd gegeven die avond zodat we niet ver hoefden te lopen wanneer we klaar waren. Rond een uur of half 8 is het namelijk pikdonker en er is daar geen licht of elektriciteitsaansluiting. Toen we uitstapten kwamen er allemaal kinderen nieuwsgierig kijken. Ook hoorde ik een paar pubers zeggen ‘mooie meisies’ naar Stephanie en mij, niet realiserend dat we dus gewoon Afrikaans kunnen verstaan;) haha

In het begin gingen we spelen met de kleine kinderen die daar rondhingen of aankwamen rennen. Allemaal waren ze superblij om met ons met een bal te spelen. Ook kwam er een klein mannetje (ik schat 2 jaar) naar mij toe om mij een handje te geven, op zijn townships;) Daarna kwamen ook de meiden die les krijgen van mijn collega Babalo. Babalo stelde ons aan elkaar voor. Alle meiden moesten hun naam zeggen en wat hun passie was. De meesten hielden van dansen en zingen. Dus Stephanie vroeg aan een van de meiden of ze iets wilde zingen voor ons. In het begin was ze heel verlegen maar dat kon je niet merken toen ze eenmaal solo begon te zingen. Wat een stem had zij! Dat raakte je diep van binnen. Babalo had haar nog nooit solo horen zingen dus dit was een wonderbaarlijke ontdekking. Ook vroegen we of de meiden graag voor wilden doen hoe ze dansen en wat ze kunnen. Babalo speelde muziek af op haar telefoon en daar gingen sommige meiden op dansen. Daarna ging Stephanie de meiden danspasjes aanleren. Op een gegeven was de bunker gewoon te klein om met zijn allen te dansen dus zijn we naar buiten gegaan. Nu konden ook de kleine kinderen meedoen. Tijdens dansen en lol maken met de kinderen en de meiden werd het al gauw donker. Het gaf een heel apart effect om met zijn allen te dansen op muziek wanneer het pikdonker is. Er is daar namelijk geen licht, het enige licht dat we hadden kwam van een telefoon. Daarna was het tijd om naar huis te gaan. Als afscheid en bedankje gingen de meiden voor ons Afrikaans en Xsosa liedjes zingen. Het was voor ons geweldig om te zien en het geeft je ook een andere kijk op situaties. Hoe dankbaar deze mensen zijn is ongelooflijk. Daar word je gewoon helemaal stil van.

Door te dansen en te zingen met de meiden proberen we ze gemotiveerd te houden om naar de lessen te komen. Dansen en zingen zit in hun bloed en dat is hun passie.
Ze leren onder andere basisstof over ondernemerschap en hoe ze onafhankelijk kunnen worden. Tevens krijgen ze voorlichting over AIDS en seksueel misbruik. Om de meiden te leren dat er een ander leven is dan leven in een township en dat er wel kansen voor ze zijn, worden deze lessen gegeven.

Door de Apartheid denken nog steeds veel ‘zwarte’ kinderen en volwassenen dat ze minder zijn dan ‘blanke’ mensen. Ook al is dit afgeschaft en is het niet meer zo voelbaar als voor 1994. Dit komt doordat veel volwassenen in de townships geen onderwijs hebben gevolgd of volgen en geen tv of radio hebben en daardoor nog steeds doordrongen zijn van het feit dat ze minder zijn. Dit leren ze dus ook aan de kinderen. De Apartheid is dus afgeschaft maar door gebrek aan onderwijs of toegang tot onderwijs blijft het bestaan.

Ik ben enorm onder de indruk hoe hard mijn collega probeert om de meiden uit de townships een ander leven te bieden. Omdat Stephanie en ik ontzettend graag een helpende willen bieden hebben we gevraagd of ze nog spullen nodig heeft om haar lessen efficiënter te maken. Ze heeft me een lijst gegeven met allemaal dingen die ze nog nodig hebben.

Dit is de lijst:

40 stoelen
1 lessenaar/ bureau
Flap-overboard
Pennen, stiften, schrijfmateriaal
Etc.

Dus: als er nog bedrijven zijn of mensen die deze spullen kwijt moeten en die zich graag ook willen inzetten voor kinderen uit de townships, laat het even weten! Maakt totaal niet uit of het nieuw is of niet, ze zijn hier echt blij met alles.

Groeten uit Cape Town!